Πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου πει...

Όταν αρρωσταίνω ούτε εγώ δεν με αντέχω!!

:))))

Γίνομαι πεισματάρα, αντιδραστική, γκρινιάρα...
Τι, θέλεις κι άλλα;
Με ενοχλούν όλα.
Το θερμόμετρο που γίνεται η προέκταση του χεριού μου.
Ο χυμός πορτοκάλι που αντικατέστησε το νερό.
Τον γιατρό με το στηθοσκόπιο του που όταν τον βλέπω να μπαίνει στο δωμάτιο κρατώντας το μου έρχεται να τον πετάξω έξω και να κλειδώσω την πόρτα.
Όταν μου παίρνεις το λάπτοπ από τα χέρια, μου βγάζεις τα γυαλιά και τραβάς την κουβέρτα για να κοιμηθώ.
Μα δεν θέλω να κοιμηθώ.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΟΥ ΛΕΩ !!!!!
Όταν όλοι τρώτε παστίτσιο κι εγώ πρέπει να καταπιώ εκείνη την απαίσια σούπα.
Όταν μου λες πως αν δεν πέσει ο πυρετός δεν θα βγω από το σπίτι.
Μα δεν έχω πυρετό σου λέω, λίγα δέκατα είναι.
Όταν μου λέτε για τα νέα βήματα που κάνατε στο αερόμπικ κι εγώ βλέπω το γυμναστήριο με τα κιάλια.
Που πλησιάζει σαββατοκύριακο και κινδυνεύω να αποκλειστώ στους τέσσερις τοίχους αν δεν πέσουν τα δέκατα.
Αφού δέκατα είναι σου λέω γιατί δεν με πιστεύεις.
Το κούνημα του κεφαλιού σου και η γνωστή πια ατάκα σου
"Σου έλεγα εγώ να προσέχεις αλλά ποτέ σου δεν ακούς κανέναν".
Ο λαιμός μου που με γαργαλάει σαν να έχω καταπιεί εκατοντάδες μυρμήγκια που κάνουν μπάτσελορ πάρτυ.
Όταν όλοι κοιμάστε και ξαφνικά σηκώνεσαι και μου ξανά παίρνεις το λάπτοπ
από τα χέρια.
Σςςς μην ξυπνήσει και με δει :)))


Και τι περίεργο...εγώ σκέφτομαι πάλι εσένα..

Η μουσική επένδυση άσχετη αλλά έχω κολλήσει με τα κομμάτια αυτά τελευταία :)))

i can't take my mind off of you..

Πέρασαν μήνες ίσως και χρόνια.
Δεν θυμάμαι ούτε εκείνη την γραμμή στο μέτωπο σου.
Μια πορεία που ακολουθούσαν τα χείλη μου.
Ταξίδι μακρινό...ταξίδι των αισθήσεων...
Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί...κι εσύ ούτε που ρώτησες...

Στο μυαλό μου όλα μπερδεμένα κι εσύ πάλι απών.
Σε μια πόλη που όλα μοιάζουν ξένα και εχθρικά...
.εσύ πάλι απών....

Με μια βαλίτσα στα χέρια γυρίζω στους δρόμους της ψυχής μου.
Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Δεν έχω άλλο τι να σου προσφέρω....όλα είναι δικά σου και όλα ξένα.

Όνειρα κλεμμένα που κρύβουν το φως...

Κι αν έψαξα την αλήθεια.
Την έψαξα μέσα σε δρόμους που δεν βάδισες ποτέ….
Κι αν αγάπησα το όνειρο.
Το έκανα βράδια που δεν μ΄ έφτασες ποτέ…
Δεν λυπάμαι…
Είναι στιγμές μέσα στον χρόνο όπως ένας κόκκος στην άμμο…
Κι αυτή η παλίρροια που απόψε έρχεται ξανά.
Είναι το άγγιγμα σου
Που ακόμη ποτίζει τα σεντόνια μου…..

"Όταν χαμηλώνεις τα μάτια το ξέρω πως κλαις κι όταν σωπαίνεις
ξέρω πως με φωνάζεις....
Είναι όλα άγνωστα και είναι όλα ξένα....
Στα χέρια σου γεννήθηκα και στα χείλη σου πεθαίνω....."

Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα

Μακρινά πράγματα του κόσμου,
δεν θα σας γνωρίσουμε ποτέ....όμως εσείς είναι που δίνετε αυτό το νόημα στην ζωή μας...

Λόγια που δεν καταλάβαμε παρά όταν ήταν πια αργά,
πράξεις ακατανόητες που εξηγήθηκαν μια νύχτα σ'έναν εφιάλτη.
Κι ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περίμενε σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία.

Όμως η πραγματικότητα έχει πεθάνει από καιρό,
γιαυτό σαν πέφτει η νύχτα θυμηθείτε με...

Ώσπου άρχισε να βρέχει και οι στάλες πάνω στα τζάμια
διαγράφονταν δυσανάγνωστες σαν το δίκιο των ανθρώπων...

Μόνο σας παρακαλώ μη με ρωτάτε περισσότερα,
αφού ολόκληρη η ζωή μας δεν είναι παρά η θαμπή ανάμνηση μια άλλης ζωής....

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που μου πες "αυτό που θα μας συντρίψει ήταν από
την πρώτη μέρα εδώ κοντά μας"
"Τι θέλεις να πεις" σε ρώτησα.
Δεν απάντησες,.
Χίλια χρόνια τώρα και δεν απάντησες.
Αλλά από τότε πριν κλειδώσω κοίταζα κάτω απ τη σκάλα,
πίσω από τον καναπέ και μόνο εκεί δεν κοίταζα -
Δρόμοι που τους διαβήκαμε ολομόναχοι.
Μέρες θαμπές και χρόνια χαμένα.
Κι εκείνο το άρωμα που μας τυλίγει όταν μας έχει πια σφραγίζει το πεπρωμένο...

Αλλά τώρα βρέχει και η βροχή γράφει τις τελευταίες θελήσεις της πάνω στα φύλλα...


Τάσος Λειβαδίτης

Μην με ρωτάς...

Μην με ρωτάς γιατί μελαγχολώ...

Στης μοναξιάς μου τους βροχερούς χειμώνες...

Y.Γ. ....Σε κοιτάζω ακόμη ν'ανάβεις το τσιγάρο.....
....κι ας μην το μάθεις ποτέ....

Ο τύπος με το κόκκινο μαντήλι !!!

Η πιο γλυκιά πατρίδα

είναι η καρδιά.......

Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου

Κρύβομαι για να γλιτώσω.....

...Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου...

...σ' αυτήν την άδεια πόλη...

Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω......

...μα 'γω θα αναστηθώ...

Ραγίζει απόψε η καρδιά
με το μπαγλαμαδάκι...


...τώρα ποιος ξέρει πού γυρνά
ποιος ξέρει τι γυρεύει...

Τυχαία δήθεν αν τη δεις
φέρ' την στο ταβερνάκι
κρυμμένος θα 'μαι στη γωνιά
για να τη δω λιγάκι...

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις.....

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω...

Και μια πριγκιπέσα διαφορετική !!

Έλενα Δεληχρήστου

Ο «ινδιάνος» της ελληνικής μουσικής,
ο Νίκος Παπάζογλου με τη «Λοξή Φάλαγγα» του,
θα είναι ακόμη στις 20, 21 Νοεμβρίου 2009 στο Principal Club Theater.

Εύκολα που ξεγλιστρά η ευτυχία!!

Όπως η άμμος μέσα από τα δάχτυλα μου....

Η ζωή μας θάλασσα...
Βυθός.... απέραντος και απάτητος.

Μεθυσμένες στιγμές και όνειρα ζωγραφισμένα στην άμμο...

Έδωσα μάχες πολλές.
Με σένα.
Με μένα.
Με τον χρόνο.
Τον χρόνο που κυλάει βιαστικά χωρίς ούτε μια στιγμή να κοιτάξει πίσω του.

Ούτε μία...
Ότι αφήνει.
Ότι σκοτώνει.
Κι ότι ξεθωριάζει.
Δεν θα μάθεις ποτέ.
Έχει πια καμία σημασία;
Κι όμως έχει....

Κάθε χαμένη στιγμή και ένα καράβι που έφυγε...
Χωρίς λευκά πανιά.
Χωρίς πυξίδα.
Δίχως Ιθάκη παρά μόνο φως που σβήνει σιγά....

Η ηρωίδα μου πάντα με μια βαλίτσα στο χέρι γυρίζει στους δρόμους μιας ζωής που ονόμασε δική της!!
Γυρίζει....έρχεται και φεύγει....
Σ'έναν ουρανό που κρέμασε τ αστέρια της.
Φώτα που λάμπουν τα βράδια μην τύχει και χάσει τον γυρισμό της.....
Ακόμη έναν γυρισμό της.
Στα μικρά θαυμαστικά που συμπληρώνουν τις προτάσεις της.
Κι εκείνες τις αμέτρητες τελείες που γεμίζουν τα κενά της.

....Φτωχική ελπίδα που χάνει κι αυτή σιγά σιγά τον λόγο ύπαρξης της....

Όλα κάποτε ξεμακραίνουν...λένε....
Και τα ψέμματα.
Και οι αλήθειες.
Κι εκείνο το μικρό "σ αγαπώ" που χάραξες στην άκρη της ψυχής σου....

Όλα κάποτε τελειώνουν.... λένε...
Κι όμως.....
Εγώ πιστεύω ακόμη σ εκείνο το μικρό "για πάντα"....
Ακόμη κι όταν κρατάει τόσο λίγο......

To help you understand....

Να προχωράς.
Ότι κι αν επιλέξεις μην γυρίσεις το βλέμμα…
Νύχτες περνάνε και φεύγουν…
Δεν έχω τίποτε άλλο κι αν με ρωτήσεις τι θα ´θελα,
θα ΄θελα να ΄σουν εδώ……

Στον χρόνο!!!

( Η φωτογραφία, Σάββατο απόγευμα, παραλία της Θεσσαλονίκης)

Με βρήκε το ξημέρωμα να ξεφυλλίζω παλιά βιβλία.

Ημερολόγια.

Ξεχασμένες φωτογραφίες σε συρτάρια που χρόνια έχω να ανοίξω.

Κοίτα πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος!!!

Από το χθες στο σήμερα θαρρείς δυο βήματα.

Να, έτσι να κάνω και θα φτάσω εκείνο το μικρό όνειρο που σκάλωσε κάπου κι έμεινε

ψηλά να φωτίζει την ζωή μου!!

Παιδί, έφηβος, γυναίκα…..

Ένα κουβάρι από εικόνες και ήχους και αρώματα.

Εφηβικά πάρτι.

Πλατωνικούς έρωτες.

Σκασιαρχεία.

Διαγωνίσματα.

Γέλια μέσα στην σχολική αίθουσα και ωριαίες αποπομπές όπως έλεγε ένας καθηγητής μου.

Κοινώς αποβολές.

Το θυμάσαι Δημήτρη; :))))

Ένας καθηγητής που θα μείνει στην ιστορία σαν τον πιο περίεργο και δύστροπο άνθρωπο.

Μας χώριζε σε δύο μεριές, από την μία τα κορίτσια και από την άλλη

τ'αγόρια γιατί όταν θα ερχόταν η άνοιξη θα είχαμε εκπλήξεις μας έλεγε.

Μόνος του ήξερε τι εννοούσε γιατί εμείς κάναμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

- Αναστασία παιδί μου σταμάτα να κάνεις το τηλεσκόπιο και γύρνα στο γραπτό σου.

Μία μέρα σε κάποιο διαγώνισμα μου φώναξε.

Στην προσπάθεια μου να αντιγράψω από το γραπτό της αδερφής μου που έβλεπα το στυλό της να παίρνει φωτιά και που να ξερα δηλαδή.

Κάτω από την βάση και οι δύο, εγώ γιατί δεν έγραψα και η αδερφή μου γιατί ήταν εκτός θέματος.

Ως φοιτήτριες παρανομούσαμε διαρκώς.

Έγραψα αρκετές φορές στην θέση της αδερφής μου κι εκείνη στην δική μου.

Ακόμη κι αν το καταλάβαιναν δεν μπορούσαν να το αποδείξουν :D

Και τα τραγούδια….πόσο γλυκά με μελαγχολούν όλα εκείνα τα τραγούδια που πρωταγωνιστούσαν στις παιδικές και εφηβικές στιγμές.

Τα θυμάμαι, τα ακούω και γυρίζω πίσω.

Σε εκείνα τα βράδια που ψιθυρίζαμε με τις αδελφές μου τα μυστικά μας και κρυφογελούσαμε.

Δίναμε υποσχέσεις θαρρείς και ήταν τα μυστικά του κράτους.

Να μην μαρτυρήσουμε ποτέ μας όσα λέγονταν σ' εκείνο το δωμάτιο.

Για τους πλατωνικούς μας έρωτες που θεωρούσαμε πολύ σημαντικούς,

Υποσχέσεις ,

ραβασάκια στις τσέπες, τα κρατώ ακόμη εκείνα τα μικρά χαρτάκια.

Στιχάκια στα τετράδια, λευκώματα που μέσα τους γράφαμε τα όνειρα μας.

Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα περισσότερο στην ζωή μου θα σου έλεγα να είχα ένα κουμπί του χρόνο, όχι για να γυρίζω πίσω μα για να μπορώ να βλέπω ξανά σαν ταινία εκείνες τις στιγμές, να τις παρακολουθώ από απόσταση και να τα ξανά ζω από την αρχή…..

Στο ταξίδι αυτό του χρόνου λοιπόν σήμερα……

To τραγούδι το βρήκα σε μια παλιά κασσέτα.

Ήταν η αρχή του νήματος !!!

Εκστρατεία υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα

Τα μέλη του keep on blogging σε μια προσπάθεια να στηρίξουν την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα στο φυσικό τους χώρο αποφάσισαν να δράσουν όλοι μαζί ενωμένοι ανεβάζοντας την ίδια ημέρα Κυριακή 1 Νοεμβρίου το παρακάτω κείμενο:



Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε επισκεφτεί ή θα επισκεφτούμε το νέο μουσείο Ακρόπολης.


Κάποιοι έχουμε επισκεφτεί και τα κομμάτια που είναι στο Βρετανικό Μουσείο.

Επειδή τα έργα τέχνης αξίζουν περισσότερο όταν είναι ολοκληρωμένα.


Επειδή τα κενά στις μετόπες του Παρθενώνα αποτελούν παραφωνία στο υπέροχο αυτό δημιούργημα.


Επειδή πλέον υπάρχει ζεστός και φιλόξενος χώρος που μπορεί να τα φιλοξενήσει.


Επειδή αυτός ο χώρος βρίσκεται σε αρμονία και άμεση οπτική επαφή με την ίδια την Ακρόπολη.


Επειδή ο αγώνας της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη και η προσδοκία όλων των Ελλήνων είναι καιρός να ευοδωθούν.


Για όλα αυτά λέμε ΝΑΙ στην επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.

The members of keep on blogging , in an attempt to support the return of the Parthenon Marbles to their natural space, have decided to act together by posting on the same day, Sunday November 1st, the text below:


Most of us have already or will visit the New Acropolis Museum.


Some of us have also visited the pieces held at the British Museum.


Since works of art are more valuable when they are complete.


Since there now exists a warm and hospitable place to host the marbles.


Since it’s high time that Melina Mercouri’s battle and the expectations of all Greeks were realized.


We say YES to the return of the Parthenon Marbles to Greece.


Με αφορμή την εκστρατεία αυτή υπενθυμίζω πως μπορείτε να υπογράψετε
στην σελίδα που ακολουθεί για την επιστροφή των μαρμάρων.

http://www.gopetition.com/online/28696.html

Η πρωτοβουλία ανήκει στους :

Ανομολογητα

Χειμωνιάτικη Λιακάδα