Και η βροχή σταμάτησε.....
Ο ήλιος δειλά περνά μέσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες της καρδιάς....
Έγιναν πολλά τους μήνες αυτούς της απουσίας....
Χαμόγελα , δάκρυα, σιωπές, παρουσίες που άφησαν τον ίσκιο τους στον τοίχο της ψυχής μου
και μνήμες που ανάβουν το βράδυ τα φώτα σαν φάροι,
μην τύχη και χάσω τον δρόμο της επιστροφής...
Όσα η αγάπη ονειρεύεται τ αφήνει όνειρα η ζωή....'έτσι λέει το τραγούδι....
Η δική μας αγάπη δεν άντεξε,
ίσως δεν αντέξαμε κι εμείς το βάρος της....
Δεν με πειράζει που με μισείς....με πειράζει που προσπάθησα πολύ να με μισήσεις....
Μερικά πράγματα "γεννιούνται" για να γίνουν δικά μας αλλιώς τα χάνουμε για πάντα....
Και τώρα εδώ ξανά εγώ κι ο εαυτός μου....εγώ και αυτοί οι τέσσερις τοίχοι...εγώ μέσα σε μένα....
κι εσύ πουθενά.....
Τίποτε δεν έχουμε σταθερό στην ζωή μας πέρα από τη στιγμή που ζούμε κι αυτά που κρατάμε στιγμιαία στα χέρια μας.....
Έφυγα από την δουλειά πριν κάτι μήνες....στα αυτιά μου ηχούν ακόμη τα λόγια εκείνα...
"Λάθος εποχή διάλεξες για αξιοπρέπεια και ηθική" ......
Μα εγώ έφυγα γιατί δεν είμαστε όλοι αντικείμενα προς πώληση.....γιατί τα λεφτά και οι "καρέκλες" δεν έχουν πάντα την δύναμη να μας αγοράσουν όλους..... για να μην μισήσω τον εαυτό μου ξεπουλώντας τον για κάποια βολεμένη θεσούλα.....
Γιαυτό έφυγα....έστω σε λάθος εποχή....γιατί η αξιοπρέπεια δεν γνωρίζει από εποχές ούτε κρίσης .....
......Δύο γεγονότα σημάδεψαν τους μήνες αυτούς της απουσίας.....Δεν ξέρω τι με πόνεσε περισσότερο....ξέρω όμως πως εγώ είμαι πάλι εδώ!!!
Ο ήλιος δειλά περνά μέσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες της καρδιάς....
Έγιναν πολλά τους μήνες αυτούς της απουσίας....
Χαμόγελα , δάκρυα, σιωπές, παρουσίες που άφησαν τον ίσκιο τους στον τοίχο της ψυχής μου
και μνήμες που ανάβουν το βράδυ τα φώτα σαν φάροι,
μην τύχη και χάσω τον δρόμο της επιστροφής...
Όσα η αγάπη ονειρεύεται τ αφήνει όνειρα η ζωή....'έτσι λέει το τραγούδι....
Η δική μας αγάπη δεν άντεξε,
ίσως δεν αντέξαμε κι εμείς το βάρος της....
Δεν με πειράζει που με μισείς....με πειράζει που προσπάθησα πολύ να με μισήσεις....
Μερικά πράγματα "γεννιούνται" για να γίνουν δικά μας αλλιώς τα χάνουμε για πάντα....
Και τώρα εδώ ξανά εγώ κι ο εαυτός μου....εγώ και αυτοί οι τέσσερις τοίχοι...εγώ μέσα σε μένα....
κι εσύ πουθενά.....
Τίποτε δεν έχουμε σταθερό στην ζωή μας πέρα από τη στιγμή που ζούμε κι αυτά που κρατάμε στιγμιαία στα χέρια μας.....
Έφυγα από την δουλειά πριν κάτι μήνες....στα αυτιά μου ηχούν ακόμη τα λόγια εκείνα...
"Λάθος εποχή διάλεξες για αξιοπρέπεια και ηθική" ......
Μα εγώ έφυγα γιατί δεν είμαστε όλοι αντικείμενα προς πώληση.....γιατί τα λεφτά και οι "καρέκλες" δεν έχουν πάντα την δύναμη να μας αγοράσουν όλους..... για να μην μισήσω τον εαυτό μου ξεπουλώντας τον για κάποια βολεμένη θεσούλα.....
Γιαυτό έφυγα....έστω σε λάθος εποχή....γιατί η αξιοπρέπεια δεν γνωρίζει από εποχές ούτε κρίσης .....
......Δύο γεγονότα σημάδεψαν τους μήνες αυτούς της απουσίας.....Δεν ξέρω τι με πόνεσε περισσότερο....ξέρω όμως πως εγώ είμαι πάλι εδώ!!!
