Έχουμε ότι αντέχουμε κι ότι αγαπάμε....!!!!!!!!!!!!

Κι ήρθε ο Σεπτέμβρης...!!!
Ακόμη ένας Σεπτέμβρης.....
Δεν με φοβίζει πια, κατάλαβα πολλά κι έμαθα τόσα!!
Θαρρείς μέσα σε λίγους μήνες άλλαξαν τα πράγματα γύρω μου μα ίσως φταίει πως τελικά άλλαξαν τα πράγματα μέσα μου.
Άλλαξα κι εγώ!!!

Φεύγω και γυρίζω .....το ξέρω....μου λείπουν τα βράδια που διάβαζα τα νέα σας, τα σχόλια σας, μου λείπει που τόσο καιρό δεν μοιράστηκα τις σκέψεις μου μαζί σας....
Δεν ξέρω γιατί σταμάτησα να γράφω.
Προσπάθησα, πολλές φορές αλήθεια προσπάθησα, μα τα δάχτυλα μου δεν σχημάτιζαν λέξεις.
Τα λόγια δεν μπορούσαν να γράψουν προτάσεις.

Τι να πω και τι να αφήσω δεν ξέρω, είναι αυτό το συναίσθημα της πληρότητας που δεν σου αφήνει περιθώρια για λέξεις παρά μόνο για χαμόγελα, πλατιά χαμόγελα που νομίζεις πως στο τέλος θα αρχίσουν να πονάνε οι μύες του προσώπου σου.
Να κάπως έτσι :D

Ο μικρός μας μεγάλωσε, μου πιάνει το χέρι και περπατάει, τρέχει, γελάει και φωνάζει λεξούλες που νόημα δεν βγάζουν μα σε κάνουν να χαμογελάς και να θέλεις να τον αγκαλιάσεις τόσο μα τόσο δυνατά !
Γέμισε το σπίτι γέμισε και την καρδιά μας την αγκαλιά μας την ζωή μας ολόκληρη!!

....Και η δική σου φωνή γέμισε τις νύχτες και τις μέρες μου.....Εσύ που ήσουν εδώ μα δεν ήσουν...που σε είχα γύρω μου μα δεν σε αναγνώριζα....Εσύ....Μόνο Εσύ....!!
Με κούρασαν τα πολλά λόγια και οι σκέψεις ....Εσύ ....Μόνο εσύ δεν μιλάς μα λες τόσα πολλά....Εσύ ....Μόνο Εσύ μιλάς στην καρδιά μου και θέλω να μείνεις εκεί ...για όσο.... ίσως και γιαυτό το για πάντα όσο κρατάει αυτό....




Σας φιλώ και .......θα γυρίσω ....πάντα θα γυρίζω !!!

Τι να σου πω......

Και η βροχή σταμάτησε.....
Ο ήλιος δειλά περνά μέσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες της καρδιάς....
Έγιναν πολλά τους μήνες αυτούς της απουσίας....
Χαμόγελα , δάκρυα, σιωπές, παρουσίες που άφησαν τον ίσκιο τους στον τοίχο της ψυχής μου
και μνήμες που ανάβουν το βράδυ τα φώτα σαν φάροι,
μην τύχη και χάσω τον δρόμο της επιστροφής...

Όσα η αγάπη ονειρεύεται τ αφήνει όνειρα η ζωή....'έτσι λέει το τραγούδι....
Η δική μας αγάπη δεν άντεξε,
ίσως δεν αντέξαμε κι εμείς το βάρος της....
Δεν με πειράζει που με μισείς....με πειράζει που προσπάθησα πολύ να με μισήσεις....

Μερικά πράγματα "γεννιούνται" για να γίνουν δικά μας αλλιώς τα χάνουμε για πάντα....

Και τώρα εδώ ξανά εγώ κι ο εαυτός μου....εγώ και αυτοί οι τέσσερις τοίχοι...εγώ μέσα σε μένα....
κι εσύ πουθενά.....


Τίποτε δεν έχουμε σταθερό στην ζωή μας πέρα από τη στιγμή που ζούμε κι αυτά που κρατάμε στιγμιαία στα χέρια μας.....

Έφυγα από την δουλειά πριν κάτι μήνες....στα αυτιά μου ηχούν ακόμη τα λόγια εκείνα...

"Λάθος εποχή διάλεξες για αξιοπρέπεια και ηθική" ......

Μα εγώ έφυγα γιατί δεν είμαστε όλοι αντικείμενα προς πώληση.....γιατί τα λεφτά και οι "καρέκλες" δεν έχουν πάντα την δύναμη να μας αγοράσουν όλους..... για να μην μισήσω τον εαυτό μου ξεπουλώντας τον για κάποια βολεμένη θεσούλα.....

Γιαυτό έφυγα....έστω σε λάθος εποχή....γιατί η αξιοπρέπεια δεν γνωρίζει από εποχές ούτε κρίσης .....

......Δύο γεγονότα σημάδεψαν τους μήνες αυτούς της απουσίας.....Δεν ξέρω τι με πόνεσε περισσότερο....ξέρω όμως πως εγώ είμαι πάλι εδώ!!!

....ας σταματήσει κάποιος την βροχή....

"Είναι μέρες που δε φεύγουν ποτέ απ’ το μυαλό μου,

που θυμάμαι κάθε τους μυρωδιά, κάθε σκέψη, κάθε παραπάνω χτύπο της καρδιάς.

Μέρες που δεν κύλησαν, μα ξάπλωσαν πάνω στην ψυχή σαν σφραγίδες...."

Μέτρα τον χρόνο μ αυτό που πονάει κι όχι μ αυτό που τρομάζει.....

Έρχονται κύματα που άλλοτε σε νανουρίζουν γλυκά και άλλοτε σε κάνουν κομμάτια....
Η ζωή σου αφρός που χαϊδεύει ή τσακίζει τα βράχια πριν γίνει ένα με την θάλασσα.
Επιστροφή στον δημιουργό της....επιστροφή και σιωπή.....

Πόσα κύματα αντέχει μια καρδιά....;;;

....Δεν θέλω να έχω αν δεν μπορώ να κρατήσω....
....Δεν θέλω να μ αγαπάς όταν δεν μπορώ να σε πιστέψω.....
....Δεν θέλω να θυμάμαι όταν δεν μπορώ σε τίποτε να ακουμπήσω ....

Άφησε με να φύγω πριν γίνω εγώ το κύμα κι εσύ ο βράχος.....
Άφησε με να φύγω τώρα που έσπασα εγώ πάνω σου πριν σπάσεις εσύ πάνω σε μένα.....
Άφησε με....αν μ αγαπάς όπως λες....άφησε με....να φύγω....

Πόσα κύματα αντέχει μια καρδιά....;;;


Εκείνα που την λικνίζουν γλυκά της δίνουν χρώμα πιο κόκκινο και χτύπο πιο δυνατό....
Και τα άλλα;
Σε πόσα κομμάτια αν σπάσει μια καρδιά μπορεί να γίνει ξανά καρδιά...;;;;

Υ.Γ Μου λείπει που δεν μπορώ να σου πω πως τις μπότες τελικά μου τις άλλαξε ...
Μου λείπει που δεν μπορώ να σου πω πως έδωσα τις αλυσίδες στην Ελευθερία και της άρεσαν πολύ......

Δεν μου λείπουν όμως τα φιλιά σου....ούτε τα χάδια σου.....παρά μόνο η σφιχτή αγκαλιά σου.....κι αυτό δεν είναι έρωτας......

Σ αγαπώ αλλά όχι έτσι όπως πρέπει......κι αυτό με πονά .....με πονά πολύ......

Τα βράδια δεν κοιμάμαι πια αργά....κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να σταματήσω το μυαλό μου να σκέφτεται.....
Τίποτε δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα αλλά εσένα απλά δίπλα μου και όχι στην αγκαλιά μου.....

Γιαυτό......γιαυτό δεν μπορώ να γυρίσω.......

Ελπίζω να καταλάβεις....

Δεν είναι η μνήμη κερί που ζητάει να το σβήσω.
Δεν είναι που πριν και μετά από σένα θα ζήσω.
Είναι κείνη η φωνή μεσ' τη νύχτα εκεί που μου λέει...
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ' το λίγο