Μην αλλάξεις....

Αυτή η βροχή νιώθω πως περνά μέσα μου,
πως τρυπάει τα κόκαλα μου,
μουλιάζει την ψυχή μου...
Δεν είμαι μελαγχολική μα ακούγοντας τον ήχο της θυμάμαι πολλά.
Χρόνια σαν χιόνια που έλιωσαν κομμάτια της καρδιάς μου...

Οι στιγμές μοιάζουν με τον ήλιο...
έρχονται για λίγο,
μας ζεσταίνουν κι ύστερα χάνονται ξανά αφήνοντας μας στην παγωνιά της νύχτας....

Μέσα μου μαίνεται ένας αγώνας....
ανάμεσα σε αυτά που θέλω να σου πω,
σ αυτά που έρχονται σιγά σιγά σαν την παλίρροια
και τα τεράστια "όρια" που χωρίζουν την καρδιά από την λογική.

"Όλα είναι ζήτημα χρόνου"
αυτό σου λέω συνεχώς,
μα δεν ορίζεται ο χρόνος,
ποιος θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει.....
Αναπληρωματικοί είμαστε όλοι έτσι κι αλλιώς....
σε μια καρδιά, σε δυο χέρια, σε μια σκέψη...

Θα έρθει η στιγμή που θα στο πω,
αλήθεια θα σου το πω,
μα τώρα με κρατά ο φόβος,
η ανασφάλεια,
το παρελθόν που άφησε χαρακιές....

Μην αλλάξεις....
μείνει αυτός που είσαι όταν με κρατάς στα δυο σου χέρια....
μείνει αυτός που είσαι όταν μου ψιθυρίζεις "σ αγαπώ"....
μείνει αυτός που είσαι στα μάτια μου όταν κοιτούν τα δικά σου.....