Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Απόψε μοιάζει με απολογισμό....


Ακόμη ένα βράδυ που στέκομαι πίσω από το κλειστό παράθυρο.
Απόψε μοιάζει με απολογισμό μιας χρονιάς που γλίστρησε σαν τόσες άλλες.
Απλώνω λίγο άρωμα στους καρπούς.
Συνήθεια αγαπημένη για να ξεχωρίζω τις στιγμές...
Για να τις θυμάμαι κάθε που το "φορώ"
Αφήνω τις σκέψεις να με τυλίξουν σαν άρωμα κι αυτές εθιστικό.
Όλα τα τικ τακ του ρολογιού ακολουθούν τον τρελό ρυθμό της καρδιάς.
Δεν έχουν μείνει πολλά πράγματα να ακολουθήσω πια.
Σαν γη κατακτημένη μοιάζουν όλα.
Αφού κι αυτός ο ανατριχιαστικός ήχος που αφήνει πίσω του ο χρόνος σιγά σιγά απορροφάται από τις εικόνες που τρέχουν μπροστά στα μάτια μου, τις στιγμές μου.
Νομίζεις πως είναι εύκολο να τον σταματήσεις.
Να λίγο έτσι ν' απλώσεις το χέρι και θα τον αγγίξεις λες.
Κι όμως πέρασαν τόσα βράδια εδώ σ αυτό το κλειστό παράθυρο να αφουγκράζομαι ήχους και να χαϊδεύω αναμνήσεις.
Δεν ξέρω αλήθεια σε τι βοηθούν οι αναμνήσεις.
Σε κρατούν ζωντανό ή σε σκοτώνουν;
Μπορούν να τα κάνουν και τα δύο....
Κι όμως μπορούν.......
Και είναι άδικο να μην έχεις την δύναμη να επιλέξεις.

Δεν σε πιστεύω όταν μου λες πως όλα έχουν ένα λόγο που γίνονται.
Ένα λόγο που εγώ δεν ορίζω απλά ακολουθώ.....χωρίς καν την δυνατότητα οπισθοχώρησης...

Κοίτα πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα....
Φώτα που ανάβουν και σβήνουν σαν σινιάλο ζωής...
Κι εκείνη;
Η ζωή μας λέω, αλλάζει μέσα σ ένα βράδυ;
Εγώ χρειάστηκα πολλά πίσω από το κλειστό παράθυρο για να καταλάβω πως
όπου κι αν πήγαινα τα βήματα μου πάλι εδώ θα με έφερναν...
Χρειάστηκα βράδια πολλά για να δω πως υπάρχουν ακόμη τόσοι πίσω από κλειστά παράθυρα να ονειρεύονται κόσμους και θάλασσες ν ακολουθήσουν....

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πιάνει τελευταία.
Σαν να μην βρίσκω τις λέξεις και θέλω να πω πολλά.....

Ο θόρυβος που διαπερνά το κλειστό παράθυρο μου λέει πως η πόλη ξυπνάει σιγά σιγά .
Κι εγώ ακόμη εδώ παρέα με τους δικούς μου ήχους και αυτήν την μελωδική φωνή σου που
απόψε μου κράτησε συντροφιά...


Όποιος κι αν είσαι σ ευχαριστώ !!!



Η εκπληκτική φωνή που ακούγεται είναι από εδώ
Τα κομμάτια είναι cover.


Καλή χρονιά!!!


Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Αυστρία



Μια χώρα που ξέρει να μαγεύει κάθε ταξιδιώτη !!





Αεροδρόμιο
"Μακεδονία"

Η αρχή του ταξιδιού...







Βιέννη μια πόλη μαγική!!
























Ο ήχος των αλόγων ηχούσε σε όλη την πόλη
για εκείνους που θέλουν να ζήσουν το παραμύθι !!






Κι όταν ανάβει τα φώτα της....










Χριστουγεννιάτικη αγορά
και σοκολάτες όλων των ειδών




















Salzburg



Ότι ονειρεύτηκες
και
ότι δεν πρόλαβες να φανταστείς







Grats





Μότσαρτ Καφέ!!












Γκράφιτι στους τοίχους





















Και...



Το νέο καπνιστήριο στο αεροδρόμιο της Βιέννης.
Ένα ωραιότατο κλουβί :)))))














Κάθε τι όμορφο που τελειώνει σου αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία!
Κράτησα όλες τις εικόνες τα αρώματα τις γεύσεις.
Τα πήρα μαζί στο συρτάρι των αναμνήσεων μου!

Υ.Γ. Η βαλίτσα μου γέμισε σοκολάτες , σουβενίρ, κούπες με όλα τα τοπία,
τον Μότσαρτ σε ότι μπορείς να φανταστείς, χειμωνιάτικο κρύο και μια πρόταση γάμου από έναν ξανθούλη Βιεννέζο :))

Υ.Γ.2 Στο αεροδρόμιο μου έβγαλαν ακόμη και τις μπότες για να βρούνε τι είναι αυτό που χτυπούσε στον έλεγχο.
Πάλι καλά που σταμάτησαν εκεί και δεν μου έβγαλαν τίποτε άλλο :))

Υ.Γ.3 Θέλω πίσω την κρέμα σώματος που μου κατασχέσανε.
Την ξέχασα η αφηρημένη μέσα στην χειραποσκευή.

Υ.Γ.4 Τους δίνω πίσω το κιλό που πήρα από τις σοκολάτες, δεν το θέλω να το πάρουν και να μου δώσουν την Gucci κρέμα μου :)




Το δεύτερο κομμάτι πιάνο αφιερωμένο σε ΣΕΝΑ που το έκανες
αγαπημένο μου!!














Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!




Είσαι τα Χριστούγεννα της ζωής μου.....

Κάθε μέρα της ζωής μου!!


Glitter Graphics




Ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε κάθε γωνιά της γης!!!



Να περάσετε υπέροχα ότι κι αν επιλέξετε να κάνετε.
Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν!!
Εμείς θα τα ξανά πούμε σε λίγες μέρες!!

Φιλί!!





Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

"Γυριστρούλα σε φοβάμαι"



Εμένα;

Γιατί;





Υ.Γ. Βγάλε τώρα εσύ συμπέρασμα....εγώ δεν μπόρεσα!!!!









Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Μεθυσμένα στενά...


Είναι στιγμές που δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους.
Άλλα σκέφτονται.
Άλλα θέλουν.
Άλλα ζητάνε.
Και άλλα κάνουν.

Δεν σε αδικώ που δεν μπορείς κι εσύ να με καταλάβεις....
Πάει καιρός που ούτε εγώ το μπορώ πια.
Έγινα σαν όλους εκείνους.
Όλους εκείνους που έλεγες δειλούς και αδρανείς....
Ίσως να έχεις δίκιο μα πως μπορεί να ορίσεις την αδράνεια μέσα σε στιγμές που τρέχουν χωρίς να πηγαίνουν πουθενά....
Πως ορίζεις τα χαμόγελα σε ένα πρόσωπο που ο χρόνος αδυσώπητα ξαπλώνει σε γραμμές.....

Δεν είναι πως φοβάμαι αλλά να... αυτά τα λόγια μοιάζουν σαν ηχώ στην σιωπή και ύστερα άξαφνα γίνονται εκκωφαντική σιωπή σε πολύβουες λέξεις που δεν λένε απολύτως τίποτα .......

Δεν είναι πως διστάζω αλλά.... να.... εκείνη η ανάμνηση έχει ρίξει άγκυρα και με κρατά εκεί...πίσω στον χρόνο που δεν έφτασε μέχρι εδώ όσο δυνατά κι αν τραβούσα το χέρι της...

Ούτε μπροστά ούτε πίσω...
Αυτά είναι τα βήματα μας.....
Εδώ....μόνο εδώ...



Θα ήθελα να ήταν πιο απλά τα πράγματα.

Δεν είναι όμως.



Υ.Γ. Θα μου περάσει.
Πάντα μου περνάει, δεν το έχεις μάθει πια;









Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Κι επειδή ο ύπνος μ έχει ξεχάσει κι απόψε


Τι μαθαίνουμε από τις ταινίες !!


Ο άντρας δεν αισθάνεται πόνο απ τις σφαίρες που τρώει παρά μόνο όταν κάποια γυναίκα του πλένει την πληγή.

Το σύστημα εξαερισμού είναι καλή κρυψώνα και σε πάει όπου θες.

Η πόρτα του αυτοκινήτου είναι πάντα ανοιχτή.

Όλες οι βόμβες είναι ωρολογιακές με μεγάλα κόκκινα νούμερα για να ξέρεις πότε θα εκραγούν.

Τα σεντόνια όλα έχουν σχήμα L φθάνουν πάνω απ τα στήθη μια γυναίκας και μέχρι την μέση του άντρα.

Πάντοτε υπάρχει χώρος να παρκάρεις εκεί που πάς.

Όλοι όσοι ξυπνούν από εφιάλτη είναι ιδρωμένοι.

Τα κραγιόν και τα μέικ απ παραμένουν ακόμη και σε κατάδυση για ψαροντούφεκο.

Δεν έχει σημασία με πόσους θα τα βάλεις έτσι κι αλλιώς οι αντίπαλοι έρχονται ένας ένας.
Όλα τα αυτοκίνητα που τρακάρουν εκρήγνυνται και τυλίγονται στις φλόγες.

Όλες οι κλειδαριές ανοίγουν με μια πιστωτική εκτός αν το σπίτι καίγεται και υπάρχει ένα παιδί μέσα.

Είναι πολύ πιθανό να γλιτώσεις από μία μάχη αρκεί να μην πεις πως πεθύμησες την οικογένεια σου.

Τα βράδια οι κουζίνες δεν έχουν φως, γιατί του ψυγείου είναι αρκετό.

Τα εξάσφαιρα πιστόλια πολλές φορές ρίχνουν έως και 75 σφαίρες με ένα γέμισμα.

Όλοι οι αστυνομικοί ντετέκτιβ συχνάζουν σε στρυπτιζάδικα.

Όσο ξύλο και αν φας ακόμη κι αν σε σαπίσουν στις γροθιές θα την γλιτώσεις με λίγο αίμα απο το στόμα.

Αν περνάμε μέσα από μια πόλη, σίγουρα θα πέσουμε πάνω σε κάποια παρέλαση.

Ο πύργος του Αιφελ στο Παρίσι, φαίνεται από οποιοδήποτε παράθυρο της πόλης.

Όποτε θες να φορτώσεις το όπλο σου με σφαίρες, πάντα θα έχεις, άσχετα αν δεν κουβαλούσες από πριν.

Ακόμη και μιλώντας Αγγλικά, πάντα μπορείς να περάσεις σαν Γερμανός Αξιωματικός.
Πληρώνεις πάντα το ταξί, χωρίς να δεις πόσο έγραψε και πάντα λες "κράτα τα ρέστα".

Η μάνα πάντα μαγειρεύει αυγά και μπέικον το πρωί για την φαμίλια, άσχετα αν ποτέ δεν έχουν τον χρόνο να καθίσουν και να φάνε.

Ένα και μόνο σπίρτο είναι ικανό να φωτίσει μια ολόκληρη σπηλιά.

Δεν είναι απαραίτητο να πεις "γεια σου" όταν αρχίζεις ή τελειώνεις ένα τηλεφωνικό διάλογο.
Ακόμη κι αν οδηγείς σε δρόμο ευθύ, το τιμόνι θα το στρίβεις πότε λίγο αριστερά, πότε λίγο δεξιά.








Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Driving Home For Christmas!!


H πόλη άρχισε να φορά τα γιορτινά της.
Λαμπάκια
Στολίδια
Χρώματα
Χαμόγελα.

Παρατηρώ τους ανθρώπους μέσα από την βιτρίνα
του αγαπημένου μου μικρού καφέ της γειτονιάς μου.
Είμαστε τέσσερις.
Από τότε που θυμάμαι σχεδόν τον εαυτό μου τέσσερις είμαστε.
Εγώ κι εσείς.
Μια γροθιά ενωμένη είμαστε.

Μιλάμε θαρρείς με τις ώρες.
Λέμε για όσα πέρασαν κι εκείνα που θα ρθουν.
Με ιεροτελεστία μοιάζει πια.
Στο ίδιο μαγαζί.
Τον ίδιο καφέ.
Τα ίδια σχόλια και τα κρυφά γέλια!

Τέσσερα άτομα στο γνωστό μικρό καφέ της γειτονιάς
που τώρα άναψε κι αυτό τα φώτα του.
Φόρεσε κορδέλες και πολύχρωμα λαμπιόνια.

Πιο ζεστό και πιο μικρό που μοιάζει!!!

Κάποτε σου μιλούσα γιαυτή την παρέα μας.
Το θυμάσαι;
Πόσο μου λείπει που δεν μπορώ να το κάνω πια.....

Όλα φαίνονται διαφορετικά.
Τυλιγμένα με κορδέλες και νότες εορταστικές.

Κάθομαι στο ίδιο τραπέζι που είχες καθίσει εσύ τότε.
Δεν είναι η πρώτη φορά μα σήμερα νιώθω περίεργα...

Ακόμη ένας χρόνος γλίστρησε βιαστικά αφήνοντας πίσω του στιγμές πολλές....

Κάθε χρόνο κάνω την ίδια ευχή και ζητώ το ίδιο δώρο....
Κάθε χρόνο όλα είναι ίδια εκτός από μένα....

Άρχισε να σκοτεινιάζει.
Ο καφές μου έχει παγώσει εδώ και ώρα .
Σήμερα μου τον έφεραν σε διαφορετική κούπα.
Χριστουγεννιάτικη κι αυτή....





















Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Κανείς απόψε δεν θα κοιμηθεί...

"Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δεν σ'ακουν..."


Είναι φορές που φεύγεις μόνο για να φύγεις.
Χωρίς προορισμό.
Χωρίς αποσκευές.
Ακολουθείς τους χτύπους της καρδιάς και αυτός ο ήχος γίνεται ο αγαπημένος σου ρυθμός.

Είναι φορές που ξέρεις πως θα πονέσεις κι όμως συνεχίζεις
να βαδίζεις προς αυτό.
Κάτι σε τραβά.
Θαρρείς πως σ έχει δεμένο.

Είναι φορές που η σιωπή είναι τόσο πηχτή που νομίζεις πως την βλέπεις.
Την αγγίζεις.
Αφήνει τα σημάδια της παντού.
Γύρω σου.
Μέσα σου.

Ανοίγεις το παράθυρο.
Οξυγόνο που περνά στο αίμα σου.
Το έχεις ανάγκη.
Για να ξεχάσεις ή να ξεχαστείς...

Είναι φορές που ψάχνεις ένα χέρι μέσα στο σκοτάδι.
Ψηλαφίζεις τα πράγματα γύρω σου.
Ελπίζεις πως κάπου εκεί υπάρχει για σένα.
Μόνο για σένα...

Είναι φορές που νιώθεις πιο μόνος από ποτέ.
Τότε που ο άνεμος φυσάει με μανία πάνω στα παράθυρα σου.
Τότε που τα χρώματα γύρω σου γίνονται σκούρα.
Τα βήματα βιαστικά.
Γυρεύεις ξανά ένα χέρι να κρατήσει σφιχτά το δικό σου.
Μέσα στο κρύο.
Να σου ψιθυρίσει πως σ αγαπά.
Εσένα...
Μόνο εσένα...

Είναι φορές που νιώθεις τόσο μόνος κι αυτή η μοναξιά γίνεται
ρούχο στο σώμα σου.
Άρωμα στο δέρμα σου.
Ήχος στην φωνή σου.
Δάκρυ στα μάτια σου.
Είναι τότε που γυρεύεις ένα χέρι να κρατήσει σφιχτά την ζωή σου.
Κι εσένα...μόνο εσένα...

Κλείνεις το παράθυρο.
Κρυώνεις.
Είναι αργά.
Οι δείκτες στο ρολόι δεν σταματούν να τρέχουν.

Ακόμη ένα βράδυ...
Σαν χάδι απλώνεται και σε τυλίγει...
Κι εσύ περιμένεις ...χωρίς να ξέρεις ποιόν..













Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Όταν αρρωσταίνω ούτε εγώ δεν με αντέχω!!


:))))

Γίνομαι πεισματάρα, αντιδραστική, γκρινιάρα...
Τι, θέλεις κι άλλα;
Με ενοχλούν όλα.
Το θερμόμετρο που γίνεται η προέκταση του χεριού μου.
Ο χυμός πορτοκάλι που αντικατέστησε το νερό.
Τον γιατρό με το στηθοσκόπιο του που όταν τον βλέπω να μπαίνει στο δωμάτιο κρατώντας το μου έρχεται να τον πετάξω έξω και να κλειδώσω την πόρτα.
Όταν μου παίρνεις το λάπτοπ από τα χέρια, μου βγάζεις τα γυαλιά και τραβάς την κουβέρτα για να κοιμηθώ.
Μα δεν θέλω να κοιμηθώ.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΟΥ ΛΕΩ !!!!!
Όταν όλοι τρώτε παστίτσιο κι εγώ πρέπει να καταπιώ εκείνη την απαίσια σούπα.
Όταν μου λες πως αν δεν πέσει ο πυρετός δεν θα βγω από το σπίτι.
Μα δεν έχω πυρετό σου λέω, λίγα δέκατα είναι.
Όταν μου λέτε για τα νέα βήματα που κάνατε στο αερόμπικ κι εγώ βλέπω το γυμναστήριο με τα κιάλια.
Που πλησιάζει σαββατοκύριακο και κινδυνεύω να αποκλειστώ στους τέσσερις τοίχους αν δεν πέσουν τα δέκατα.
Αφού δέκατα είναι σου λέω γιατί δεν με πιστεύεις.
Το κούνημα του κεφαλιού σου και η γνωστή πια ατάκα σου
"Σου έλεγα εγώ να προσέχεις αλλά ποτέ σου δεν ακούς κανέναν".
Ο λαιμός μου που με γαργαλάει σαν να έχω καταπιεί εκατοντάδες μυρμήγκια που κάνουν μπάτσελορ πάρτυ.
Όταν όλοι κοιμάστε και ξαφνικά σηκώνεσαι και μου ξανά παίρνεις το λάπτοπ
από τα χέρια.
Σςςς μην ξυπνήσει και με δει :)))


Και τι περίεργο...εγώ σκέφτομαι πάλι εσένα..






Η μουσική επένδυση άσχετη αλλά έχω κολλήσει με τα κομμάτια αυτά τελευταία :)))

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

i can't take my mind off of you..


Πέρασαν μήνες ίσως και χρόνια.
Δεν θυμάμαι ούτε εκείνη την γραμμή στο μέτωπο σου.
Μια πορεία που ακολουθούσαν τα χείλη μου.
Ταξίδι μακρινό...ταξίδι των αισθήσεων...
Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί...κι εσύ ούτε που ρώτησες...




Στο μυαλό μου όλα μπερδεμένα κι εσύ πάλι απών.
Σε μια πόλη που όλα μοιάζουν ξένα και εχθρικά...
.εσύ πάλι απών....

Με μια βαλίτσα στα χέρια γυρίζω στους δρόμους της ψυχής μου.
Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Δεν έχω άλλο τι να σου προσφέρω....όλα είναι δικά σου και όλα ξένα.

Όνειρα κλεμμένα που κρύβουν το φως...

Κι αν έψαξα την αλήθεια.
Την έψαξα μέσα σε δρόμους που δεν βάδισες ποτέ….
Κι αν αγάπησα το όνειρο.
Το έκανα βράδια που δεν μ΄ έφτασες ποτέ…
Δεν λυπάμαι…
Είναι στιγμές μέσα στον χρόνο όπως ένας κόκκος στην άμμο…
Κι αυτή η παλίρροια που απόψε έρχεται ξανά.
Είναι το άγγιγμα σου
Που ακόμη ποτίζει τα σεντόνια μου…..





"Όταν χαμηλώνεις τα μάτια το ξέρω πως κλαις κι όταν σωπαίνεις
ξέρω πως με φωνάζεις....
Είναι όλα άγνωστα και είναι όλα ξένα....
Στα χέρια σου γεννήθηκα και στα χείλη σου πεθαίνω....."



Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα

life Pictures, Images and Photos



Μακρινά πράγματα του κόσμου,
δεν θα σας γνωρίσουμε ποτέ....όμως εσείς είναι που δίνετε αυτό το νόημα στην ζωή μας...

Λόγια που δεν καταλάβαμε παρά όταν ήταν πια αργά,
πράξεις ακατανόητες που εξηγήθηκαν μια νύχτα σ'έναν εφιάλτη.
Κι ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περίμενε σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία.

Όμως η πραγματικότητα έχει πεθάνει από καιρό,
γιαυτό σαν πέφτει η νύχτα θυμηθείτε με...

Ώσπου άρχισε να βρέχει και οι στάλες πάνω στα τζάμια
διαγράφονταν δυσανάγνωστες σαν το δίκιο των ανθρώπων...

Μόνο σας παρακαλώ μη με ρωτάτε περισσότερα,
αφού ολόκληρη η ζωή μας δεν είναι παρά η θαμπή ανάμνηση μια άλλης ζωής....

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που μου πες "αυτό που θα μας συντρίψει ήταν από
την πρώτη μέρα εδώ κοντά μας"
"Τι θέλεις να πεις" σε ρώτησα.
Δεν απάντησες,.
Χίλια χρόνια τώρα και δεν απάντησες.
Αλλά από τότε πριν κλειδώσω κοίταζα κάτω απ τη σκάλα,
πίσω από τον καναπέ και μόνο εκεί δεν κοίταζα -
Δρόμοι που τους διαβήκαμε ολομόναχοι.
Μέρες θαμπές και χρόνια χαμένα.
Κι εκείνο το άρωμα που μας τυλίγει όταν μας έχει πια σφραγίζει το πεπρωμένο...

Αλλά τώρα βρέχει και η βροχή γράφει τις τελευταίες θελήσεις της πάνω στα φύλλα...


Τάσος Λειβαδίτης








Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Μην με ρωτάς...

rain Pictures, Images and Photos



Μην με ρωτάς γιατί μελαγχολώ...

Στης μοναξιάς μου τους βροχερούς χειμώνες...




Y.Γ. ....Σε κοιτάζω ακόμη ν'ανάβεις το τσιγάρο.....
....κι ας μην το μάθεις ποτέ....










Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Ο τύπος με το κόκκινο μαντήλι !!!

Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά.......

Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά




Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω.....

...Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου...

...σ' αυτήν την άδεια πόλη...

Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω......

...μα 'γω θα αναστηθώ...



Ραγίζει απόψε η καρδιά
με το μπαγλαμαδάκι...


...τώρα ποιος ξέρει πού γυρνά
ποιος ξέρει τι γυρεύει...

Τυχαία δήθεν αν τη δεις
φέρ' την στο ταβερνάκι
κρυμμένος θα 'μαι στη γωνιά
για να τη δω λιγάκι...



Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις.....

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω...






Και μια πριγκιπέσα διαφορετική !!
Έλενα Δεληχρήστου




Ο «ινδιάνος» της ελληνικής μουσικής,
ο Νίκος Παπάζογλου με τη «Λοξή Φάλαγγα» του,
θα είναι ακόμη στις 20, 21 Νοεμβρίου 2009 στο Principal Club Theater.
 
Powered by Blogger