...κι ύστερα άρχισε να βρέχει....

.....Κι όλα έμοιαζαν διαφορετικά πίσω από θολά τοπία....
θόλωσε και το βλέμμα κι έπαψε να ξεχωρίζει τους ίσκιους μιας ζωής
που πέρασε βιαστικά χωρίς να αφήσει σημάδια
παρά λέξεις σκόρπιες που αν τις ενώσεις νόημα δεν έχουν κανένα....

K ύστερα άρχισε να βρέχει αργά.
Μικρές συνεχόμενες στάλες που κατάφεραν να μουσκέψουν την ψυχή μου ως το μεδούλι.
Σιγά σιγά τρύπωσαν και μέσα από το ανοιχτό μου πουκάμισο κι έφτασαν στην καρδιά.
Σηκώνω το χέρι και σκουπίζω εκείνη τη στάλα που άρχισε να κυλά στο πρόσωπό μου.
Κοίτα πώς κατάφερε να σκαλώσει στο μάγουλο μου κι από πίσω της έρχονται κι άλλες....
Όλα φαντάζουν διαφορετικά.
Τεράστια και σκοτεινά.
Σαν να έσβησαν γύρω μου τα φώτα μιας πόλης που χρόνια τώρα φιλοξενεί τα βήματά μου.

"Όταν δεν έχεις τι να πεις καλύτερα να σωπαίνεις"
Έτσι με μάθανε να ζω!!

Κι εσύ;
Μπορείς να σωπάσεις για λίγο;
Εγώ εξασκήθηκα να το κάνω.
Χρόνια τώρα στον ρυθμό της σιωπής εκείνης χορεύω.
Τόσο, που έμαθα πια να την αναγνωρίζω.
Εκκωφαντική μέσα στην μόνωσή της.

Μα πόσο κρατάει μια στιγμή;
Όσο μια αναπνοή κι ύστερα οι στάλες γίνονται οξυγόνο ...... το οξυγόνο σου!!!

Μέσα στο λευκό σου πουκάμισο χωρώ τις νύχτες που κοιμάμαι μόνη....

Κάπου,
στην άκρη κάποιας στιγμής
θα σκαλώσεις στο δίχτυ της σκέψης μου
και θα γίνεις όνειρο και φωτιά μου!!!

.....σαν τατουάζ μείνε επάνω μου με το ανεξίτηλο χάδι σου....

Ο τελευταίος για σένα χορός ..........

....κι όμως δεν ήξερα πως όσα πλάι μου πέρασαν βιαστικά
θα μπορούσαν κάποτε να σταματήσουν τον χρόνο
κι εμένα να μ αφήσουν μόνη.
Σε μια παράσταση που δεν είχε ούτε θεατές ούτε καν πρωταγωνίστρια.
Παρά μόνο φώτα που σβήνουν αργά γεμίζοντας την ψυχή μου ένα απέραντο κενό.

Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να σκέφτομαι.
Δεν θυμάμαι πως κατάφερα τελικά να φτάσω στην άκρη του δρόμου σου.
Είναι που κάθε τι είχε το χρώμα της σιωπής κι αυτό δεν χωράει πια στην καρδιά μου.
Έφυγα νωρίς και εκείνη ήρθε αργά.
Μα ήρθε κι αυτό είναι αρκετό.

Ότι σε κάνει να πονάς.
Αυτές είναι για μένα οι λάθος επιλογές .
Σε κάθε τι.
Κι εγώ έκανα πολλές.
Κι ίσως το μόνο που δεν θα καταφέρω ποτέ να συγχωρήσω είναι πως έμεινα τόσο πολύ στο λάθος μου....

Πέρασε καιρός που πια δεν σου γράφω.
Είναι που κι αυτές οι λιγοστές λέξεις μου χάθηκαν.
Καθώς τα φώτα γύρω έσβηναν.
Κι εκείνη η άδεια αίθουσα περίμενε υπομονετικά τον ερχομό της νέας παράστασης.....



Σ ευχαριστώ !!!!!