Κάποιοι επιστρέφουν και κάποιοι φεύγουν

Κάποιοι επιστρέφουν και κάποιοι φεύγουν τώρα
για να χαιρετήσουν άλλους καθώς αυτοί θα γυρίζουν.
Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα

Μέρα αναχώρησης Παρασκευή βράδυ.
Μέρα επιστροφής ...χμμ τι μέρα είναι;
8/8 θα δείχνει το ημερολόγιο τώρα τι μέρα είναι δεν θυμάμαι.
Σαν αιώνας μου φάνηκαν.
Ούτε φαντάρος να ήμουν τις έσβηνα από το ημερολόγιο μία μία.

Εχθές βγήκα στα μαγαζιά για τα τελευταία απαραίτητα (υποτίθεται απαραίτητα) ψώνια.
Εποχή εκπτώσεων και καθώς τα περισσότερα ρούχα έχουν ήδη κάνει φτερά, κρίση σου λέει μετά,
αποφάσισα να περιοριστώ σε αυτά που έχω και να βρω ένα ζευγάρι χαμηλά παπούτσια για το περπάτημα που με περιμένει.
Όσοι με ξέρουν θα έχουν ήδη κάνει το γνωστό επιφώνημα
Εγώ και χαμηλό παπούτσι, σαν ανέκδοτο μου ακούγεται.
Ας όψεται η ανάγκη .
Για μια ακόμη φορά ταλαιπώρησα τις πωλήτριες για να καταλήξω στο αρχικό ζευγάρι που είχα δει.

Ένας καφές στην παραλία που ευτυχώς δεν είχε τον υπερβολικό κόσμο που έχει συνήθως και μια στάση στο μαγαζί που έβλεπα καιρό τώρα αλλά δεν αποφάσιζα ποτέ να μπω.
Βγαίνοντας από αυτό δυο μικρές καρδιές είχαν τοποθετηθεί στο δεξί μου ώμο.
Να σαν αυτές που αναβοσβήνουν λίγο πιο πάνω
Δεν είναι μόνιμο αν και θα το ήθελα αλλά περιορίστηκα σε μια απλή χένα.
Μέχρι να επιστρέψω θα έχουν φύγει κι αυτές σαν να τις έχω αφήσει εκεί.

Προορισμός;
Χμμ ξανά μυστικό.
Θα επιστρέψω με πολλές πολλές φωτογραφίες.



Υ.Γ. Μαζί με το χαμηλό πέδιλο ......Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου ν' αντισταθώ.
Μα ήταν ευκαιρία
Μα...





Μέχρι να τα ξανά πούμε πολλά πολλά φιλιά !!!

Τιμωρία είναι να ξεχνάς αυτόν που αγαπάς...

Τιμωρία είναι να ξεχνάς αυτόν που αγαπάς...


















Είναι η δεύτερη αγαπημένη μου σκηνή από το έργο.
Και αυτά είναι τα λόγια από το γράμμα που έγραψε ο Norman στην Νίκη Δούκα.

Την έχω δει τόσες φορές που ξέρω ακόμη και τις αναπνοές που παίρνει καθώς της λέει τα όσα της έχει γράψει.....

All alone am i....with just a beat of my heart..

Ήθελα απλά να σου πω καληνύχτα…

Μα δεν θα την άκουγες…

Ήθελα να αγγίξω με τις άκρες των δακτύλων μου τα πολύχρωμα όνειρα σου…

Μα ποτέ δεν μ΄ άφησες….

Ήθελα να φιλήσω τα δάκρυα σου τα βράδια που ξυπνούσες από τους τρελούς εφιάλτες σου….

Μα γύριζες την πλάτη…..

Ήθελα να σου φωνάξω πως τίποτε δεν πεθαίνει αν δεν το θάψουμε εμείς…

Μα είχα ακούσει ήδη τα βήματα της φυγής σου…..

Ήθελα….

Αν ήξερες πόσα ήθελα να σου πω…..

Τα βράδια που η μοναξιά γινότανε ασήκωτο φορτίο στους ώμους μου

Και οι φόβοι γιγαντώνονταν μέσα μου…..

Ήθελα να σκαλίσω μια αρχή και να χαράξω ένα τέλος…

Για να θυμάμαι πως κάποτε έφτασα στην άκρη της γης σου και γύρισα πίσω…

Φωτιά στο λιμάνι..

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή.

Σαν το μεγάλο δείκτη στα ρολόγια.

Μια απειροελάχιστη στιγμή είναι αρκετή
για ν αλλάξει...

Ο χρόνος..

Ο μήνας...

Η μέρα...

Μια σχεδόν αόρατη γραμμή που χωρίζει το κάθε τι...


Αν μείνω πίσω...περίμενε με...
Κι αν μείνεις πίσω θα σε περιμένω εγώ....

Είμαι εδώ...

Κάπου χάθηκα...
Αμφισβήτησα ......
Απογοητεύτηκα....
Απόρησα....

Γύρισα όμως πίσω....
Εδώ που βρήκα γλυκά λόγια και σκέψεις που μου λείψανε τις μέρες αυτές.....
Γύρισα και το χρωστώ σε σένα αυτό.......

Υ.Γ. Από την Δευτέρα θα είμαι κανονικά εδώ ξανά !!

Αφιερωμένο στον Η.

Δεν ξέρεις πως....

Τα λόγια σου με νανουρίζουν γλυκά...
Με μεθούν...

Τα λόγια σου ταξίδι της καρδιάς...
Σαν γλάροι που μ ακολουθούν ως το λιμάνι της ψυχής.....




"Σήμερα είμαι μια μικρή σιωπή ανάμεσα στα λόγια σου.
Σήμερα είμαι ένα φύλλο που πέφτει στην γη στα πόδια σου...."

Ένα παιδί πεισματάρικο θα φωνάζει πάντα μέσα μου....

Στο σπίτι απλώνονταν μια κατακτητική σιωπή.
Από τις λίγες φορές που η μουσική δεν διαπερνούσε τον χώρο γύρω μου.
Που δεν έπιανε θέση μέσα μου.
Μαζεύω παλιά χαρτιά.
Σημειώσεις που έμειναν για καιρό
στο συρτάρι να θυμίζουν ημέρες και στιγμές.
Χαμόγελα.
Φωνές
και
Αγγίγματα.
Άπλωσα ένα άρωμα στον χώρο.
Έτσι για να νιώθω μια παρουσία δίπλα μου.

Είναι περίεργο πως μια ζωή χωρά σ΄ένα συρτάρι.
Σε μια μελωδία.
Μια φωτογραφίa.
Και εκείνο το άρωμα.
Πάντα ξεχώριζα τις αναμνήσεις από το άρωμα που φώλιαζε μέσα μου.

Υπάρχουν λέξεις που δεν κρύβουν τίποτε πίσω τους.
Υπάρχουν στιγμές πoυ δεν αφήνουν σημάδια σαν να μην τις άγγιξε ο χρόνος.

Απόψε όλα είναι διαφορετικά.
Ακόμη και το παλιό ρολόι στον τοίχο δείχνει διαφορετικό απόψε.

Μ΄αρέσει να μου λες πως δεν υπάρχουν απαντήσεις σε όλα τα "γιατί".
Κάποια πράγματα συμβαίνουν γιατί έτσι έπρεπε να γίνει.
Κάποια αισθήματα ξυπνούν χωρίς εξηγήσεις.
Δεν ξέρω αν έχεις δίκιο.
Δεν θέλω να μάθω.
Θέλω κάποια πράγματα να τα δέχομαι χωρίς να τα ψηλαφίζω.

Μ΄αρέσει αυτό το μικρό κτητικό "μου" που βάζεις μετά το όνομα μου...

Σε κοιτώ μέσα από παλιές φωτογραφίες.
Πάντα ήσουν εκεί και πάντα απών.

Ένα παιδί πεισματάρικο θα φωνάζει πάντα μέσα μου ότι κι αν μου λένε...

Ζηλεύει η νύχτα …

Απόψε αποφάσισα ν ανοίξω πανιά και να σαλπάρω!!
Ταξίδι ολομόναχη!!
Εγώ και εγώ!
Όχι δεν νιώθω μοναξιά νιώθω ελευθερία.

Είναι κάποιες στιγμές που τα συναισθήματα γίνονται βουνό.
Κι εσύ νιώθεις πως πρέπει να το ανέβεις με μια ανάσα.
Όλα μπορείς να τα κατακτήσεις μα πρώτα πρέπει να μάθεις
να τα διαβάζεις,
να τα δέχεσαι
και να τα κατέχεις.


Διαλέγω τις στιγμές μου.
Εκείνες που θα κρατήσω και τις άλλες που θα αφήσω να χαθούν.
Πάντα επέλεγα τα ήσυχα μα δυνατά.
Όχι από φόβο ούτε δισταγμό.
Μα γιατί προτιμούσα τα μόνιμα και σταθερά.
Αυτά που δεν θα σε προδώσουν με το πρώτο φύσημα του αγέρα

Εκείνα που ακόμη κι αν χαθούν θα έχουν αφήσει μέσα σου το πιο όμορφο κομμάτι.

Εκείνα που....

Μοιάζουν με την μικρή σταθερή σταγόνα που τρυπάει τον βράχο
ευκολότερα απ τον ορμητικό χείμαρρο.
Εκείνα που σε γεμίζουν σιγά σιγά ολόκληρο.

Κάπου διάβασα πως ένας έρωτας αξίζει όταν μπορείς μεν να κάνεις αλλιώς
αλλά εσύ τον επιλέγεις απ όλα τα αλλιώς σου.

Παγιδευμένη στο ότι ο πρώτος έρωτας πρέπει να πιάνει πάντα πολύ χώρο.

Δεν πιάνει....