Αλεξανδρούπολη - Σαμοθράκη

Τα ταξίδια έτσι κι αλλιώς είναι μια από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες.
Ιδιαίτερα όταν επισκέπτομαι μέρη για πρώτη φορά.
Ένα τέτοιο ταξίδι ξεκίνησα το μεσημέρι της Παρασκευής.
Προορισμός η Θράκη.
Πρώτη στάση η πόλη που πήρε το όνομα της από τον Μ.Αλέξανδρο.
Η Αλεξανδρούπολη.
Το ταξίδι ήταν ηπέροχο με τον ήλιο να μας χαϊδεύει σε όλη την διαδρομή.

Έφτασα λοιπόν στην Αλεξανδρούπολη την στιγμή
που ετοιμάζονταν να υποδεχτεί το φως του φεγγαριού.
Το πρώτο άρωμα που απλώθηκε γύρω μου,
εκείνο των γιασεμιών.
Όλη η γειτονιά ντυμένη στα χρωματιστά,
γεμάτη λουλούδια και μυρωδιές.
Άφησα τις αποσκευές στο ξενοδοχείο,
έκανα ένα ντουζ και βγήκα να γνωρίσω τις ομορφιές της.
Καθώς το ένα βήμα διαδέχονταν το άλλο
ο ονομαστός φάρος καταλάμβανε όλο και μεγαλύτερο μέρος στο οπτικό μου πεδίο.
Γύρω μου τραπεζάκια και καρέκλες καταστημάτων,
άνθρωποι που απολάμβαναν το ποτό,
τον καφέ ή το φαγητό τους στην παραλία της όμορφης πόλης του Βορά.
Η ομορφιά είναι διάχυτη γύρω μου,
ο συνδυασμός του πράσινου των δέντρων με το μπλε της θάλασσας,
η δροσιά των φυλλωμάτων με έκαναν να μην θέλω να φύγω...

Πρωινό Κυριακής και οι βαλίτσες είναι ήδη έτοιμες για τον
δεύτερο προορισμό την ρομαντική και γραφική Σαμοθράκη.

Αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω με μια λέξη την Σαμοθράκη θα έλεγα
"αισθήσεις".
Αν ψάχνετε για έναν επίγειο παράδεισο είναι σίγουρα ο τόπος σας.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός πως παραμένει όπως χρόνια
πριν.
Δεν την έχει αγγίξει ακόμη το χέρι του πολιτισμού.
Γραφικά σοκάκια,
μαγαζάκια μέσα σε κτίρια που σε γυρίζουν πίσω,
στην εποχή που εγώ γνώρισα μέσα από τον ασπρόμαυρο Ελληνικό κινηματογράφο.
Το νησί ανήκει στα ευλογημένα χώματα τα τραγουδισμένα από πολλούς ανέμους,
με τη ζεστασιά τη νησιώτικη και την αρχοντιά της Ελληνικής ψυχής.
Ένα νησί γεμάτο γκρεμισμένα κάστρα,
κρυστάλλινα νερά και καταπράσινες κοιλάδες.
Θα το ερωτευτείτε κεραυνοβόλα όπως εγώ.
Τα δωμάτια που νοικιάσαμε ήταν δίπλα στο κύμα.
Το βράδυ η πανσέληνος απλώθηκε στα γαλανά νερά δίνοντας τους μια αίσθηση
μαγική.
Βραδινο μπάνο,
Πως θα μπορούσα να μην κάνω,
ήταν σαν να με καλούσε η θάλασσα κοντά της.
Ο δρόμος ήσυχος,
άκουγες μόνο τον ήχο που έκαναν τα κύματα καθώς έσκαγαν στην ακτή.



Πέρα από τις ομορφιές της όμως η Σαμοθράκη φημίζεται και για το πιο
επιβλητικό άγαλμα που σμίλεψε άγνωστος καλλιτέχνης
και που βρίσκεται στο μουσείο του Λούβρου.
Την φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης.
Ίσως το μοναδικό πράγμα που με έκανε να ανατριχιάσω πραγματικά
σε μια πόλη που σφύζει από τέχνη.
Όχι γιατί είμαι Ελληνίδα,
αλλά για την δύναμη που εκπέμπει το ίδιο το έργο...
έτοιμο να πετάξει στον ουρανό
φορώντας ένα πέτρινο ρούχο που κυματίζει σαν το πιο ελαφρύ μετάξι....
Όποιος είχε την δυνατότητα να το δει από κοντά θα έχει σίγουρα δει ποσο
τέλειο δημιούργημα είναι.


Όπως όμως όλα τα ωραία έτσι κι αυτό το ταξίδι έφτασε στο τέλος του.

Με βαριά καρδιά αποχαιρέτησα από το κατάστρωμα του πλοίου την Σαμοθράκη
προσπαθώντας να αποτυπώσω στην μνήμη μου όσο περισσότερα χρώματα
και μυρωδιές μπορούσα.

Μια πόλη πολύβουη με περίμενε πίσω!!